Badanie zawartości powietrza w mieszance betonowej zgodnie z normą PN-EN 12350-7 [A] jest kluczowym procesem w ocenie jakości betonu, szczególnie w kontekście jego odporności na mróz i działanie cykli zamarzania-rozmarzania. Zawartość powietrza w betonie odgrywa istotną rolę w zapewnieniu trwałości konstrukcji betonowych, ponieważ mikropęcherzyki powietrza działają jako mikrokomory, które pozwalają na rozprężanie się wody podczas zamarzania, zmniejszając w ten sposób wewnętrzne naprężenia i ryzyko uszkodzeń.
Norma PN-EN 12350-7 [A] określa metodykę przeprowadzania pomiarów zawartości powietrza w betonie świeżym, co pozwala na:
PN-EN 12350-7 [A] opisuje kilka metod badawczych, w tym metody ciśnieniowe i objętościowe, które pozwalają na dokładne określenie procentowej zawartości powietrza w betonie. Metoda ciśnieniowa wykorzystuje zasadę zmiany objętości mieszanki betonowej pod wpływem zastosowanego ciśnienia, co umożliwia wyliczenie zawartości powietrza. Metoda objętościowa polega natomiast na fizycznym oddzieleniu powietrza od betonu i zmierzeniu jego objętości.
Precyzyjne wykonanie badania zawartości powietrza w betonie świeżym jest niezbędne, aby:
Dokładność badania i jego zgodność z normą PN-EN 12350-7 [A] są kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników, które umożliwiają podejmowanie właściwych decyzji w procesie produkcji i kontroli jakości betonu.